Toen mijn moeder zo oud was als ik nu ben was ze bezig haar wereld enigszins kleiner te maken. Wat ik daarmee bedoel? Ze vond haar huurhuis wel prima, werkte niet meer, droeg broekrokken die nu niet echt flatteerden, en zat vooral thuis de Libelle te lezen.
Niks mis mee, als je daar tevreden mee bent, maar dat leek ze niet. Ze had echter de overtuiging dat je boven de 55 jaar enigszins afgeschreven was. En iedereen weet dat als je niet langer happy bent met jezelf, het sacherijn er als vanzelf insluipt. Zonde.
Nu wil ik niet roeptoeteren dat mijn leven ‘je-van-het’ is, maar ik sta er wel anders in dan mijn moeder in die tijd. Ik werk fulltime, kocht onlangs een huis, sport minimaal drie keer per week en de broekrok… nou ja, laat maar. (alhoewel deze weer helemaal hip lijkt te worden, maar ik laat deze aan mijn beurt voorbij gaan).
Scheiden doen we massaal
Ik ben daar heus niet uniek in. Veel mensen van mijn leeftijd staan volop in het leven (het woordje ‘nog’ haalde ik snel weg). En zo hoort het ook. Ik houd niet van in een tent slapen, maar je moet ze de kost geven die met een hip heuptasje om staan te swingen op een festival, en inderdaad daarna hun tentje induiken. Menig vijftigplusser draait er zijn of haar hand niet voor om.
Reisorganisaties kunnen hun lol niet op met al die vijftigers die de wereld rond willen. En niet met een georganiseerde groepreis hè. Gewoon met een vriend of vriendin, en soms zelfs single. Want eerlijk is eerlijk, scheiden doen we massaal. Ja, ik ook. Zielig? Welnee. Het geeft een dosis vrijheid die we prima aankunnen.
Na je pensioen zou alles anders worden
We hebben een eigen vriendenkring, zijn financieel onafhankelijk en maken eigen keuzes. Of je nu graag thuis bent of de bloemetjes regelmatig buiten zet, het kan allemaal. En we trekken ons niets aan van wat de omgeving ervan vindt. Laat die eerst zelf maar 55 worden.
Of mijn moeder er zo over nadacht? Ik denk het niet. Het was de tijdgeest. Je werkte naar je pensioen toe en daarna zou alles anders worden. Als dat nú het geval is, wordt meestal geduid op nog een tijdje doorwerken (laat dat werk dan vooral leuk zijn) of het roer omgooien.
Kiezen voor kwaliteit en duurzaamheid
Ik ken ze. Die stopten met werken en een camper kochten om daarmee de wereld rond te gaan. Die kozen voor een leven op een eiland omdat ze dat altijd al graag wilden. Die kleiner gingen wonen om vooral geld over te houden om volop te gaan reizen. Die tevreden zijn met hun leven en bijvoorbeeld investeren in mooie spullen, omdat minder en kwaliteit en duurzaamheid beter voelen dan rotzooi en veel. Die kiezen voor bijvoorbeeld een prachtige Cowboysbag rugzak in plaats van ouderwetse dames tassen. Die niet kiezen wat zogenaamd bij hun leeftijd past maar kiezen voor mooi, leuk, inspirerend en uitdagend.
En als je iedere week reikhalzend uitkijkt naar de Libelle is dat natuurlijk prima. Waar je vooral voor moet zorgen is dat je happy bent met wat je doet. En wie je bent. Leeftijd doet er in dit geval niet toe.
Leave a Comment